Poradnictwo i terapia w żałobie to tekst, w którym J. William Worden opisuje szeroki zakres możliwych reakcji na stratę oraz charakteryzuje żałobę powikłaną i niepowikłaną. Pisze także o szczególnych przypadkach straty wielokrotnej, nieuznanej lub nieakceptowanej przez społeczeństwo. Przedstawia model, który może być alternatywą wobec koncepcji pięciu faz żałoby Elizabeth Kübler-Ross. Proponuje opisanie procesu żałoby za pomocą czterech zadań, z którymi mierzy się każda osoba przeżywająca stratę kogoś bliskiego: 1) zrozumieć rzeczywistość straty, 2) doświadczyć bólu straty, 3) dostosować się do nowej sytuacji życiowej bez osoby zmarłej, 4) znaleźć trwałą więź ze zmarłym podczas rozpoczęcia nowego życia. Różnicuje sytuacje, które nie wymagają wsparcia specjalisty, i takie, w których pomoc terapeuty jest niezbędna, by osoba, która doświadczyła straty, mogła w swój indywidualny sposób spotkać się z zadaniami związanymi z żałobą. Poradnictwo w żałobie dotyczy interwencji, jakie podejmują doradcy w stosunku do osób, które doświadczyły straty w wyniku śmierci kogoś bliskiego, aby ułatwić im wykonanie zadań związanych z żałobą. Są to ludzie bez widocznych zaburzeń związanych z żałobą. Z kolei terapia w żałobie odnosi się do tych technik i interwencji, które specjalista stosuje wobec osób doświadczających chociażby pojedynczych zakłóceń procesu żałoby, które uniemożliwiają przeżycie żałoby w sposób zapewniający właściwą adaptację do nowej sytuacji. Często istnieją konflikty separacyjne z osobą zmarłą, którymi należy się zająć. Wymaga to szerszych umiejętności, zrozumienia i wyszkolenia niż poradnictwo w żałobie, które często może zapewnić zdolny przyjaciel lub członek rodziny.